ပန္းခ႐ုေစတီငယ္

ညီမေလး ဒီခ႐ု ေလးဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ေနတာပါ၊ သူဟာ ပင္လယ္လိႈင္း ဘယ္ေလာက္ ႀကီးႀကီး ေရစီးေတြ ဘယ္လို ၾကမ္းၾကမ္း ကြဲေၾက မသြားခဲ့ဘူး။ ပင္လယ္ေရစီး၊ ပင္လယ္လႈိင္း ေတြထဲမွာ ႀကံ႔ၾက႔ံခံ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လိႈင္းပုတ္လို႔ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမွာ သဲေသာင္ေပၚ ပစ္တင္ခံ ခဲ့ရတုန္း ကလဲ မကြဲေၾက ခဲ့ဘူး။

ကာလမွာ ၁၉၄၇၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တပ္ထြက္ မိန္႔ခြန္းေႁခြ အၿပီး တပ္မေတာ္ သားမ်ား အားလံုး၊ အသီးသီး တပ္ထြက္ဖို႔ ျပင္ခ်ိန္။
ေတာ္လွန္ေရးစစ္သား ဗိုလ္တင္ေမာင္သည္ ညီမျဖစ္သူ မပန္းေ၀ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ႏွစ္သိမ့္ေနခ်ိန္။ အခ်စ္ဆံုး ညီမေထြးက တ႐ႈံ႔႐ႈံ႕ ငိုသည္။
အေဖလည္း စစ္တုိက္ရင္း အသက္ေပး သြားၿပီ၊ အေမနဲ႔ ညီမေလး တို႔မွာ အစ္ကို႔ကိုပဲ အားကိုးရတာ အကိုက ထပ္ၿပီး စစ္တိုက္ရ ဦးမွာလား၊ ညီမေလး တို႔လဲ ထပ္ၿပီး စစ္ေျပးရ ဦးမွာေပါ့။ စစ္ထဲမွာ ဗုံးဆန္မွန္ တာေရာ၊ ကာလ၀မ္း ျဖစ္တာ ေရာေၾကာင့္ တမ်ဳိးလံုး တေဆြလံုးမွာ ညီမေလးရယ္၊ အေမရယ္၊ ကိုႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တာ၊ ကိုႀကီးက ထပ္ခြဲဦးမွာလား၊ ညီမေလး ထပ္မခံစား ႏိုင္ေတာ့ဘူး ကိုႀကီးရဲ႕၊ ကိုႀကီးကို ထပ္အဆံုး႐ႈံး မခံႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ညီမေလးမွာ ထပ္ၿပီး ခံႏုိင္ရည္ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မသြားပါနဲ႔လား ကိုႀကီးရယ္။


တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငိုရင္း မပန္းေ၀ေျပာသည္။ ဗိုလ္တင္ေမာင္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေ႐ွ႔တူ႐ႈကို ေငးေနမိသည္။ သူကိုယ္တုိင္ ကလည္း အေမနဲ႔ ညီမကို မခြဲရက္၊ ထို႔ထက္ ပိုသည္က တုိင္းေရး ျပည္ေရးကို ပစ္မထားရက္။ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အစစ္အမွန္ ရမွ သူတို႔ မိသားစုေလး စစ္မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ကို ခံစားရမည္ မဟုတ္ ပါေလာ။ မိသားစု သာမက တတိုင္းျပည္လံုး ၿငိမ္းခ်မ္း တည္ၿငိမ္ စြာ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္း ရပ္တည္ ႏိုင္မႈက ပိုအေရးႀကီး သည္ေလ။ ဆည္းဆာက ပို၍ အေရာင္ရင့္ လာၿပီ။ ပုပၸါး ေတာင္မႀကီးႏွင့္ ေတာင္ကလပ္ တို႔ကေတာ့ ၀င့္ထည္ လွပဆဲ။ မုိးေကာင္းကင္ ကေတာ့ စစ္ရိပ္ စစ္ေငြ႔တုိ႔ႏွင့္ မိုင္းပ် ေနဆဲ။ဗိုလ္တင္ေမာင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရင္း စစ္လြယ္အိတ္ ထဲက ပစၥည္း တခုကို ထုတ္ယူၿပီး ညီမေလးကို တယုတယ ေပးသည္။
မပန္းေ၀ ေခါင္းငံု႔ ငိုေနရာက လွမ္းလာေသာ ပစၥည္းေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကည့္သည္။ ေက်ာက္ျဖစ္ ႐ုပ္ႀကြင္း ေစတီပံု ခ႐ုငယ္ ေလး။ နားမလည္ႏုိင္သာ မ်က္လံုး ႐ိုင္းေလးႏွင့္ မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခပ္၍ မ်က္ရည္မ်ားကို ဖယ္႐ွားရင္း အကို႔ကို ႀကည့္သည္။ညီမေလး ဒီခ႐ု ေလးဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ေနတာပါ၊ သူဟာ ပင္လယ္လိႈင္း ဘယ္ေလာက္ ႀကီးႀကီး ေရစီးေတြ ဘယ္လို ၾကမ္းၾကမ္း ကြဲေၾက မသြားခဲ့ဘူး။ ပင္လယ္ေရစီး၊ ပင္လယ္လႈိင္း ေတြထဲမွာ ႀကံ႔ၾက႔ံခံ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လိႈင္းပုတ္လို႔ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမွာ သဲေသာင္ေပၚ ပစ္တင္ခံ ခဲ့ရတုန္း ကလဲ မကြဲေၾက ခဲ့ဘူး။ သူဟာ ေရထဲလည္း ေရထဲ အေလွ်ာက္၊ ကုန္းေပၚ ပစ္တင္ ခံရေတာ့လဲ သူ႔အလို အေလွ်ာက္ အလုိက္သင့္ပဲ ႀကံ႔ႀကံ႔ခံ ခဲ့တယ္။ သူ႔အခြံဟာ မာေပမယ့္ ထိခုိက္မိခ်ိန္မွာ အလုိက္သင့္ ေနခဲ့လို႔ မကြဲေၾက ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ သူ႔အေပၚ သဲေတြ ပိလာၿပီး ႏွစ္သန္းေပါင္း မ်ားစြာ ႀကာတဲ့ အခါ ေက်ာက္ျဖစ္ သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မူလ ပံုသ႑ာန္ဟာ ေက်ာက္သာ ျဖစ္သြားတယ္ မေျပာင္းလဲ ခဲ့ဘူး။ ကိုႀကီးဒီခ႐ုခြံေလးကို ပုပၸါးေတာင္ေပၚ တက္ၿပီး ဘုရား ၀တ္ျပဳ တုန္းက ေကာက္ရ လာခဲ့ တယ္။ တန္ေပါင္း မ်ားစြာေလးတဲ့ ေက်ာက္ေတြ သဲေတြရဲ႕ ဖိအားကို ခံခဲ့ရ တာေတာင္ ပံုသ႑ာန္ မေျပာင္း၊ မကြဲေၾက ခဲ့တဲ့ ဒီခ႐ုေလးကို ကိုႀကီး သိပ္ေလး စားတယ္။ ပင္လယ္ထဲ မွာေရာ၊ ကမ္းေျခ မွာေရာ ေနာက္ ေျမအေနအထား ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ သဲေတြဖို႔ ေက်ာက္ေတြ ဖိခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ ေနာက္ေရာ သူ႔ရဲ႕ ႀကံ႔ခိုင္စြာ ရပ္တည္ ႏုိင္မႈက သိပ္အတုယူ စရာေကာင္းတယ္။ ဒီ ေစတီ ခ႐ုေလးလို ညီမေလးလည္း ေလာကဓံကို ႀကံ႔ႀကံ႔ခံ ႏုိင္ပါေစလို႔ ကိုႀကီး ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒီခ႐ုေလးကို ကိုႀကီး ကိုယ္နဲ႔ မကြာ ေဆာင္ထား ခဲ့တာ ႀကာၿပီ။ အခု ညီမေလးကို ေပးခဲ့မယ္။ သက္မဲ့ ႐ုပ္ႀကြင္း ေလးက သက္႐ွိ ညီမေလးရဲ႕ စံနမူနာေကာင္းျဖစ္ပါေစ။ ညီမေလး ဘယ္ေတာ့မွ ေလာကဓံကုိ အ႐ႈံးမေပးနဲ႔။ ကိုႀကီး ႐ွိသည္ ျဖစ္ေစ မ႐ွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ ညီမေလး ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးၿပီး ရပ္တည္ႏုိင္ ရမယ္။ ဒီခ႐ုေလး လုိပဲ ညီမေလးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ မူလ ပံုသ႑ာန္ မေျပာင္း လဲဘဲ ရပ္တည္ ႏုိင္ရမယ္။ ကိုႀကီးလည္း ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ဳိး လြတ္လပ္ေရး ရဖုိ႔၊ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္းနဲ႔ ေနႏုိင္ဖို႔၊ တုိင္းျပည္က ကိုႀကီး တို႔ကို လုိအပ္ ေနခ်ိန္မွာ ကိုႀကီး အသင့္ ႐ွိေန ရမယ္။ ကိုႀကီး ဒီညပဲ စစ္ထြက္ ရမယ္။ ဒီေတာ့ ညီမေလးလဲ အေမနဲ႔ ညီမေလး ကိုယ္ကို ေသခ်ာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါ။ ကိုႀကီးလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ နဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ ႏုိင္ဖို႔ စစ္ထြက္မယ္။ ညီမေလးလဲ အမ်ဳိးေကာင္း သမီး ဗမာျပည္သူ ပီသေၾကာင္း လုပ္ရပ္နဲ႔ သက္ေသထူပါ။ ကိုႀကီးလဲ ဗမာျပည္သား စစ္သားေကာင္း တစ္ေယာက္ ပီပီ လြတ္လပ္ေရး ရသည္အထိ တုိက္မယ္။ ကဲ . ကိုႀကီးလည္း အေမ့ကို ကန္ေတာ့ ခဲ့ဦးမယ္။ သြားစို႔ ညီမေလးဗိုလ္တင္ေမာင္ ထုိင္ရာက ထရင္း ညီမကို လက္ကမ္း ေပးသည္။ မပန္းေ၀လည္း အျပံဳး တစ္ပြင့္ကို အားတင္း ၿပံဳးရင္း ေစတီ ခ႐ုငယ္ကို လက္တဘက္က တင္းတင္း ဆုပ္ရင္း အစ္ကို႔ထံ လက္လွမ္း လုိက္သည္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ လက္ တစ္ေယာက္ တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေလးေလး နက္နက္ ႀကည့္မိ ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကိုယ္စီ အားတင္း ၿပံဳးမိ ၾကရင္း ၿပိဳင္တူ ေခါင္းညိတ္ လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနမည့္ အေမအို ႐ွိရာ ေတာင္ေျခက အိမ္ကေလး ဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အားမာန္ အျပည့္ လွမ္းခဲ့ၾက ပါေတာ့သည္။