ကိုးကြယ္မႈနဲ႕ အသံုးခ်မႈ အေပၚ ကၽြန္မနဲ႕ ကိုၿဖိဳးရဲ႕ စကား၀ိုင္း သံုးသပ္ခ်က္

ဒီေန႕ စည္းအျပင္က ကိုျဖိဳးနဲ႕ ခ်တ္ရင္း ရလာတဲ့ အေတြးစေလးေတြအေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လိုဂိုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ရႈေထာင့္ေတြအေၾကာင္းေဆြးေႏြးရင္း နဲ႕ လိုဂိုအၾကမ္းဆြဲထားတာကို ကၽြန္မက နိမိတ္ေကာက္ျပပါတယ္။ သူက နိမိတ္ကို အယံုအၾကည္ မရွိဘူးလဲ မဟုတ္ေပမယ့္ အားမကိုး ေလာက္လို႕ မယံုခ်င္ဘူး လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကၽြန္မတို႕ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲခြင့္ေတြကို ေလးစားစြာ တန္ဖိုးထားရင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အယူေတာ္ မဂၤလာ နိမိတ္က်မ္းတို႕ ေဗဒင္တို႕ကို အားကိုးဖို႕ ယံုၾကတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အသံုးခ်ဖို႕ ဆန္းစစ္တာ သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဗဒင္ပညာနဲ႕ နိမိတ္ေကာက္ အတတ္ပညာ ေတြဟာ အားကိုး စရာ အျဖစ္ ကိုးကြယ္ဖို႕ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း အသံုးခ်စရာ ေဖာ္ျမဴလာ တစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လွန္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႕ သည္ နိမိတ္ေကာက္ ပညာေတြဟာ အသံုးခ် တတ္ရင္ ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္ ၀တၴဳ ထဲက ဇာတ္လိုက္လို ဆက္စပ္ စဥ္းစား တတ္ဖို႕ အတြက္ေတာ့ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါတယ္ လို႕ ေဆြးေႏြး ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ကိုၿဖိဳးက တရားနဲ႕ယွဥ္ျပၿပီး ဆက္ ေဆြးေႏြး ပါတယ္ .....

ဗုဒၶ ေဟာထား တာက ပစၥဳပၸန္ပဲ တည့္ တည့္ ၾကည့္ခိုင္းတာဗ် အနာဂတ္ကို ေက်ာ္မၾကည့္ခိုင္းဘူးေပါ့ေလ အတိတ္ကိုလည္း ျပန္မေဆြးခိုင္း ပါဘူး တဲ့ ။ ဟုတ္ပါတယ္ တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ပစၥဳပၸန္ပဲ တည့္တည့္ ရႈခိုင္းတာ မွန္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေရွ႕ေရးကို ေျမာ္ျမင္မႈကို ဘုရားက အားေပးပါတယ္။ ဘုရားကေတာ့ အနာဂတ္ကို ၾကိဳျမင္ လို႕ ေဒ၀ဒတ္ကို တံေတြးစားလို႕ ကဲ့ရဲ႕ၿပီး ႏွင္ထုတ္တာ .. ဘုရားက အေျမာ္အျမင္ ၾကီးတာကို ခြင့္ျပဳပါတယ္ လို႕ ကၽြန္မက ျပန္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ သည္ေတာ့ ကိုျဖိဳးက ေဗဒင္ယၾတာ ထိပ္ေခါင္ ေကာ႑ည ပုဏၰားႀကီး ေတာင္မွ ဘုရားကို ကိုးကြယ္ ခဲ့သားပဲ… ဘုရားက ေဒ၀ဒတ္ကို မကဲ့ရဲ႕ပါဘူး… မင္းနဲ႔ငါ အယူမတူေတာ့ဘူး မင္းဟာမင္း သတ္သတ္ေန လို႔ပဲ ေျပာတာပါ လို႕ ကိုျဖိဳးက ေျပာျပန္ပါတယ္.. ဘေလာ့ဂါခ်င္း ပညာစမ္းၿပီး တမင္ပဲ ေမးတာ လားေတာ့ မသိပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘုရားက ေဒ၀ဒတ္ကို တံေတြးစားသူလို႕ ကဲ့ရဲ႕တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေကာ႑ည ပုဏၰားက ဘုရားကို ကိုးကြယ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ သူက ေဗဒင္ကို ခုေခတ္ ကြန္ျပဴတာ ပညာလို ထမင္းစား လက္မွတ္ အျဖစ္ပဲ အသံုးခ်တာ ျဖစ္ၿပီး ကိုးကြယ္စရာ မဟုတ္မွန္း သိတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အယူေတာ္မဂၤလာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဗဒင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြမ္းက်င္မႈကို မကိုးကြယ္ဘဲ ပညာ တစ္ရပ္လိုပဲ အသံုးခ်ဖို႕သာ လိုေၾကာင္း ေျပာဆို ေဆြးေႏြးရင္း ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သည္ေနရာမွာ သေဘာ တူသလို ျဖစ္သြားခဲ့ ၾကပါတယ္။ ေဒ၀ဒတ္က သက္သတ္လြတ္ စားျခင္း အပါအ၀င္ အခ်က္ ငါးခ်က္ကို သံဃာကို က်င့္ခိုင္းဖို႕ ေတာင္းဆို တဲ့အခါ နဲ႕ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳတဲ့အခါ သံဃာကို ေဒ၀ဒတ္က ကိုယ္စား ဘုရားအျဖစ္ ဆက္လက္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခြင့္ကို ေတာင္းတဲ့အခါ ဘုရားက ေဒ၀ဒတ္ကို တံေတြးစားသူလို႕ ကဲ့ရဲ႕ၿပီး ႏွင္ထုတ္တာ ေဒ၀ဒတ္ရဲ႕ သံဃာ ကို သင္းခြဲလိုတဲ့ အၾကံကို သိလို႕ေရာ၊ သည္အခ်က္ေတြကို ခြင့္ျပဳရင္ သံဃာေတြ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာေအာင္ သာသနာ ျပဳႏိုင္မွာ မဟုတ္တာ ေၾကာင့္ေရာ သာသနာမွာ ညစ္ႏြမ္း ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာ ႏိုင္တာ ေတြေၾကာင့္ပါ စဥ္းစားမိလို႕ ခြင့္မျပဳဘဲ ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆိုရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနာဂတ္ကို ေျမာ္ျမင္ ႏိုင္မႈဟာ သာသနာ အတြက္ပါ အေရးႀကီး လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္ကို သိျမင္ ေျမာ္ျမင္ ႏိုင္မႈ အတြက္ ေဗဒင္နဲ႕ နိမိတ္ေကာက္ ပညာ ကိုခ်ည့္ အားကိုး ေနစရာ ေတာ့လဲ မလိုအပ္ လွပါဘူး။ သည္ပညာေတြက ခက္ခဲနက္နဲ ရႈပ္ေထြးတဲ့ အတြက္ေရာ အာရံု စူးစိုက္မႈ အားေကာင္း ျခင္းပါ လိုအပ္တဲ့ အတြက္ ေတာ္ရံုလူက မွန္ကန္ေအာင္ မေကာက္ တတ္တာလဲ ရွိနိုင္ ပါတယ္။ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္ ႏိုင္သူ ဟာလည္း အနာဂတ္ကို ၾကိဳတင္ မွန္းဆ ႏိုင္တာ ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အတိတ္က လုပ္ရပ္ အေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးဆက္ေတြ ရသလို ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရား ေၾကာင့္လဲ အနာဂတ္မွာ အက်ိဳးေပးမွာ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။

ေကာ႑ည ပုဏၰားရဲ႕ ေဗဒင္ ပညာကို အသံုးခ် ပံုကိုေတာ့ ကၽြန္မ သေဘာက် လွပါတယ္။ လက္တစ္ ေခ်ာင္း သာ ေထာင္ၿပီး ဘုရားစစ္စစ္ ဧကန္ ျဖစ္မယ္လို႕ ေဟာတာကို သေဘာ မက်တဲ့ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီး ရဲ႕ ႏွင္ထုတ္မႈ ခံရတဲ့အခါ သူဒီလို ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ သူ႕ကိုယ္သူ ေဗဒင္ တြက္ရင္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဗဒင္သစၥာ ကို ေစာင့္စည္းၿပီး အမွန္ အတိုင္း ေျဖပါတယ္။ သူဟာ ဒီဘ၀ မွာတင္ ေဂါတမ ဘုရားရဲ႕ သာသနာမွာ ပထမဆံုး တရားရသူ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာလဲ သူ႕ကိုယ္သူ သိႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၴ မင္းသား ေတာထြက္ေတာ့ သူတို႕ငါးဦး အတူတူ ေနာက္ကေန လိုက္သြား ၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ဒုကၠရ စရိယာ က်င့္စဥ္ မွာေတာင္ ေရပူ ေရေအး ကပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾက ပါေသးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အက်င့္မွားကို ဆင္ျခင္မိၿပီး အစားျပန္ စားေတာ့ သူတို႕ သံသယ၀င္ၿပီး ဘုရားေလာင္းကို စြန္႕ခြာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားပြင့္မွာ ေသခ်ာ တာကို သိေနတဲ့ သူတို႕ဟာ ဘုရား ပထမဦးဆံုး တရားဦး ေဟာမယ့္ မိဂဒါ၀ုန္ ေတာမွာ ရေသ့၀တ္ရင္း သြားေစာင့္ ေနပါေတာ့တယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့ သူတို႕ဆီကို ဘုရားက ၾကြလာၿပီး တရားေဟာ ေတာ္မူ ခဲ့သလို သူတို႕ ငါးဦးလံုးလဲ ရဟႏၲာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ေဗဒင္ ပညာကို အသံုးခ်နည္း ေလးပါပဲ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕လဲ သူ႕ကို နမူနာ ယူၿပီး ေဗဒင္ကို အသံုးခ်ခံ ပညာ တစ္ရပ္လို သေဘာထားၿပီး အသံုး၀င္ေအာင္ အသံုးပဲ ခ်ၾကပါစို႕။ အသံုး ခ်စရာ ပညာဟာ ကိုးကြယ္ စရာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း သည္မွာ တခါတည္း ေျပာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တလက္စတည္း ကၽြန္မရဲ႕ သုဥ္းသံုးပါးနဲ႕ ယၾတာ သံုးမ်ိဳး ေဆာင္းပါးမွာ ကိုျဖိဳးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလး ကို အေျဖျပန္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုၿဖိဳးက ဗုဒၶနဲ႕ ဓမၼ ယၾတာ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏံႈးကို မၾကိဳက္ပါဘူး။ ဘုရားရဲ႕ တရား ေတာ္ ေတြကို လိုက္နာ က်င့္သံုးတာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ၿပီး ယၾတာ တစ္ရပ္လို အသံုးခ် တာကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ တကယ္ေတာ့ ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ ေတြကို ရိုရိုေသေသ က်င့္သံုးတာကိုပဲ လိုလား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး ဂမၻီရနဲ႕ ေဗဒင္၊ အထက္လမ္းက်င့္စဥ္ေတြ တရားလြန္ လႊမး္မိုး ေနတာကို စိတ္မေကာင္း စဖြယ္ ေတြ႕ေနရတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ သည္လို အေျခအေန မွာ ဘုရား တရားလုိ႕ တိုက္ရိုက္ေျပာရင္ လွည့္ထြက္ သြားမယ့္သူ မ်ားေနပါတယ္။ လူေတြဟာ ယၾတာ တစ္ရပ္ ကို ထြက္ေပါက္ တစ္ခုလို သဲႀကီးမဲႀကီး ေနာက္က လိုက္ေနခ်ိန္မွာ တရားကို ထိုးေပးရင္ မယူႏိုင္ပဲ လွည့္ထြက္သြားခဲ့ရင္ လံုး၀ မရရံုသာ ရွိပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္ေတြကို ယၾတာတစ္ရပ္ ေလာက္ ေတာင္ အားမကိုးႏိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့ သည္လူေတြကို ရြယ္စူးၿပီး ယၾတာ ေခါင္းစဥ္တပ္ ေဆာင္းပါးမွာ တရား ေတာ္ ေတြရဲ႕ အစြမ္းကို ထည့္ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အနာထပိဏ္ သူေဌးသား ေမာင္ကာဠလို ပိုက္ဆံအတြက္ တရားနာရင္း ေသာတာပန္ ျဖစ္ခဲ့သလို ျဖစ္ေစဖို႕ ရည္ရြယ္ပါတယ္လို႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထည့္ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ လင္းႏို႕သား ငါးရာေတာင္ တရားသံကို ၾကည္ညိဳစိတ္ ျဖစ္ရံုနဲ႕ လူ႕ဘ၀ေရာက္ ေတာ့မွ ပဌာန္း တရားကို နာၾကားရာမွာ အထံုပါ ခဲ့ဖူးလို႕ တရားအဆံုးမွာ ရဟႏၲာ ငါးရာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အထိ စြမ္းတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္း နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အထံုပါ ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ အဲဒီ ေဆာင္းပါးကို ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼ ေတြကို တလြဲအသံုးခ်ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ လံုး၀ မရွိခဲ့ ပါဘူး။ ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼ ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို ယၾတာ တစ္ရပ္ အျဖစ္ အဆင့္ ႏွိမ့္ခ် ပစ္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ သူ႕ရဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ (အေမသာ ကြဲေသာ္လည္း သူ႕အေဒၚရင္း ျဖစ္သူ) ညီေတာ္ နႏၵရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္မွာ သတို႕သားကို သပိတ္ထမ္းၿပီး ေက်ာင္းကို လုိက္ပို႕ခိုင္းၿပီး တခါတည္း ရဟန္းျပဳ ေပးခဲ့စဥ္က ညီေတာ္နႏၵဟာ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ လူထြက္ခ်င္ ေနခ်ိန္မွာ နတ္သမီးနဲ႕ မွ်ားခဲ့ရပါတယ္။ သူ႕ သတို႕ သမီးထက္ အဆရာေထာင္ခ်ီ လွပသူ နတ္သမီးမ်ားကို ျပၿပီး ရဟန္းတရားအားထုတ္ရင္ နတ္သမီး ရႏိုင္ တယ္လို႕ ပရိယာယ္ ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ တရားမရရင္ေတာင္ သီလေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀မွာ အနည္းဆံုး နတ္ျပည္ ေရာက္ႏိုင္လို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္ရင္း ညီေတာ္နႏၵ ရဟႏၲာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသေဘာ တရား ေလး အတိုင္းပါပဲ။ သတို႕သမီး သိပ္လြမ္းေနတဲ့ ညီေတာ္ကို အသုဘ ကမၼဌာန္း သြားေပးလို႕ အရာမထင္ ႏိုင္သလို ယၾတာကို သိပ္ေတာင့္တ ေနတဲ့ လူမ်ားစုၾကီးကို တရားအတင္းနာခိုင္း က်င့္သံုးခိုင္းလို႕ မရႏိုင္ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားက သူ႕တရားေတာ္ကို မကိုးကြယ္ခိုင္းဘဲ က်င့္သံုးခိုင္းတာပါ။ ဘုရားကို တစိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ၀ကၠလိရဟန္းကို ႏွင္ထုတ္ၿပီး တရားေတာ္ကို မက်င့္သံုးရင္ အခ်ည္းႏွီးသာ လုိ႕ မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တရားေတာ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ နည္းမွတပါး သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္စရာ အျခား အားကိုးရာမရွိ ဆိုတာကမွ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ အစစ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ေဆာင္း ပါး ျဖစ္တဲ့ သုဥ္းသံုးပါးနဲ႕ ယၾတာ သံုးမ်ိဳးကို ဆိုလိုရင္း မေပ်ာက္ေစဖို႕ တခါတည္း ဒီမွာပဲ ဆက္ရွင္း ေပးခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက တရားေတာ္ အစစ္အမွန္ေတြဟာ ဘာအတြက္ပဲ က်င့္သံုးတာ ျဖစ္ပါေစ၊ ေစတနာ မွန္ရင္ ေကာင္းက်ိဳး ေပးတာ အမွန္ ပါပဲရွင္။