ပြဲေတာ္ေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေကာင္

ငယ္တုန္းက မုန္႔ဖုိးေတြေရတြက္
အရြယ္ေရာက္ေတာ့
အေမ့မ်က္ရည္ေတြေရတြက္ခဲ့ရတဲ့ေကာင္
ညီမေလးနဲ႔ေတြ႔ခ်ိန္
အၿပဳံးေတြေရခြင့္ရခဲ့။


မင္းကတေယာအိမ္ဆုိရင္
ကုိယ္ကဘိုးတံ
ကုိယ္ကတေယာအိမ္ဆုိရင္
မင္းက ဘုိးတံ
အလွဆုံးသံစဥ္ဖြဲ႔ဖုိ႔
တေမွ်ာ္တေခၚ စိတ္ကူးေတြမ်ား။

မုန္တုိင္းထဲ
စံပယ္ေတြ အၿမဲမလန္းႏုိင္ဘူး
ညီမေလးရဲ့…
ပစ္ခဲ့ရတယ္ ရင္တစုံလုံး
(ကုိယ္က)
ေတာင္တန္းမျဖစ္ႏုိင္ေသးေတာ့
ေလျပည္လုိခရီးဆက္
တုိ႔ပဲနားလည္တဲ့ဘ၀ေလ
၀ါယာၾကိဳးေတြကို ေငးရင္း
ေၾကေၾကကြဲကြဲက်ိန္ဆဲမိ
အင္တာနက္ ေခတ္ထဲ
ခက္ဆစ္ကလုိတုန္း
အလြမ္းကို သူမပုိးႏုိင္ဘူး
ဒါလည္း
ငါတုိ႔ ကံတရားကြဲ႔။

ပြဲေတာ္အဆုံးညပါ
ႏွင္းရဲ့ တခဲနက္ တိတ္ဆိတ္မႈေအာက္
ခ်စ္သူစည္းတဲ့ ခရမ္းႏုပု၀ါ
ရုတ္ခ်ည္း
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴသြားခဲ့တယ္။