ယုဇန ခင္ပ်ိဳ

က်ေနာ္ နွစ္သက္ခံုမင္တဲ႔ ဝတၳဳတိုေလးကို ျပန္လည္မွ်ေဝခံစားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္

ယုဇနခင္ပ်ိဳ(၁၉၈၇ ထုတ္ ဝတၳဳတိုစာအုပ္မွ)

ေရႊျခည္ေတြ ပ်ပ်မိႈင္း၍ ေလာကတံတိုင္းမွာ အေမွာင္ညို႕ျပီ မခင္ပ်ိဳ။အရာရာမွာ အသင္႔အတင္႔ နွလံုးသြင္းတတ္ေသာ ရင္႔က်က္ျခင္း အဆင္႔ တစ္ဆင္႔သို႔ ေရာက္ျပီဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထင္ထားသည္။အထင္ဆိုသည္မွာ ရွိတတ္စျမဲပါပဲ။ထို႔ျပင္လည္း အထူးသျဖင္႔ ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားနိုင္သူဟုလည္း ထင္မိေသး၏။တစ္ခါတုန္းက မခင္ပ်ိဳ၏ ထဘီအနား ခက္လိုက္ပံုသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အသည္းနွလံုးကို ယူေဆာင္သြားဖူး၏။သို႔ေသာ္လည္း ခဏတာမွ်သာ ျဖစ္သည္။တက္မက္ျခင္းလား၊ ရသ ခံစားျခင္းလား မသိခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္႔အသည္းနွလံုးျပန္လာပါသည္။အခုေတာ႔ မခင္ပ်ိဳ ေန႔ဝင္ေတာ႔မည္ထင္ပါသည္။သြားၾကစုိ႕ ။ သြားၾကစို႔ မခင္ပ်ိဳ။ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ ဆိုေပမဲ႔ ဆံုၾကဦးမွာ ေသခ်ာပါသည္။

                                                ……………….ဝ……………

နီရဲေစးပ်စ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္လံုးထဲမွာ နို႔နွစ္အဆီမ်ား ေဝ႔ေန၏။ခပ္ေဝးေဝးမွ ဆိုင္းတီးသံ ၾကားရသည္။ေအးျမေသာ ေလထုကို ျဖတ္၍ ဆိုင္းတီးသံသည္ ခ်မ္းတုန္စြာေျပးလာ၏။မႏၱေလးျမိဳ႕၏ ညမ်ားထဲမွာ အနုပညာရနံ႕မ်ားေဝ႕ေန၏။ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတီၱပါကားေပၚမွာေရႊျခည္ ေငြျခည္ ေဘာ္ၾကယ္စာလံုးေတြ ဝင္းလက္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။

            သည္ေန႔ည မခင္ပ်ိဳ ဘယ္မွာ ကမွာလဲ။ ေရႊဘုန္းရွိန္မွာလား၊ပုလဲေငြေရာင္မွာလား၊ရံုေတာ္ၾကီးမွာလား၊မလြန္မွာလား၊ ေစ်းခ်ိဳမွာလား၊လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလား။ဘာမွ မဟုတ္ေသာ သာမန္ေရေျမာင္းေလးျဖစ္ေပမယ္႔ ေရနီေျမာင္းသည္ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ အတြင္းေရးမ်ားကို ေက်ာက္တံုး ရႊံ႕ႏြံမ်ားၾကားမွာ သိမ္းဆည္းထားသူျဖစ္၏။

            စိန္ျမင္႔လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နုၾကည္ရိပ္သာကို သြားၾကသည္။ဟိုေကာင္ကို မေတြ႔၍ ေရနီေျမာင္းေဘးမွာ ညဥ္႔နက္ေအာင္ ထိုင္ၾက၏။စိန္ျမင္႔သည္ စကားမ်ားေပမဲ႔ စကားေျပာေကာင္း၏။

            ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ လကၤာအေၾကာင္းေတြကို ေျပာသည္။နတ္ရွင္ေနာင္အေၾကာင္း၊အိုမာေခယမ္အေၾကာင္း၊နီရူးဒါးအေၾကာင္း၊ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း ေျပာသည္။နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးနွင္႔ ကဗ်ာ၏ အလုပ္အေၾကာင္း လည္းေျပာသည္ ထင္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတီၱပါကားလိပ္အေၾကာင္းကိုသာ စိတ္ေရာက္ေန၏။ပြဲေစ်းတန္းက မုန္႔ေမာင္နွမ အိုးကင္းေညွာ္နံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကေလးသာ စိတ္ကူးေနမိ၏။

            လထြက္ျပီ။ထူးထူးဆန္းဆန္း မွတ္မိေနသည္က ထိုည ကၽြန္ေတာ္ မခင္ပ်ိဳကို သတိမရ။စကားစပ္လို႔လည္း မေျပာမိ။ ထေနာင္းပင္ကိုင္းဖ်ား လတစ္ျခမ္းခ်ိတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အခ်စ္အေၾကာင္းကို စကားစပ္မိၾက၏။စိန္ျမင္႔ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာကြဲလြဲခဲ႔ၾကသည္။

                                                ………………..ဝ……………..

            အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ရႊန္းလဲ႔ညိုေမွာင္တဲ႔ အလိုမက်ေယာင္ေဆာင္တဲ႔ မ်က္ေစာင္းကေလးလား။ဗယ္တစ္ဆစ္ညာတစ္ဆစ္ ခ်ိဳးခ်လိုက္တဲ႔ လက္ေမာင္းသြယ္သြယ္ကေလးအဆံုးမွာ ေကာ႔ညႊတ္ပ်ံတက္ေနတဲ႔ လက္ဖ်ားကေလးေတြလား။ဆလိုက္မီးအေျပာင္းမွာ တစ္ခ်က္ ဝင္းကနဲ လက္သြားတဲ႔ ရင္ညႊန္ဝါဝါကေလးလား။ဒူးကေလးေတြညႊတ္ျပီး ဒူးေပၚမွာ လက္နွစ္ဘက္တန္းတန္းခ်လို႔ ပခံုးကေလး ဗယ္ညာလႈပ္လို႔ ဇာတ္စင္ေရွ႕ပိုင္းကို အေျပးကေလးထြက္လာတဲ႔ ဟန္ကေလးလား။

            အခ်စ္ဆိုတာ မခင္ပ်ိဳရယ္၊ မ်က္နွာလား၊ ကိုယ္လံုးလား၊ အသံလား၊ ဟန္လား။အခ်စ္ဆိုတာ အေၾကာင္းတရားလား။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလား။လူေတြ ညာေျပာေနၾကတာပါ။တကယ္တမ္းေတာ႔ လူေတြဟာ ဘာသာစကားကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ က်က်နန ေျပာတတ္လာတဲ႔ အခ်ိန္က စျပီး မုသားေတြ မျမင္ေအာင္ ဖုံးဝွက္ဖို႔ ေနရာေကာင္းတစ္ခု ရခဲ႔တယ္ဆိုတာ ဘယ္ပညာရွင္ကမွ ေျပာသံမၾကားဖူးပါဘူး။အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ကလာ ေပးဆပ္ျခင္း ဟုတ္ရမွာလဲ မခင္ပ်ိဳရယ္။ရခ်င္တာ ယူခ်င္တာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။ ငါေတာ႔ ေပးဆပ္လိုက္ျပီလို႔ သူ႕ကိုယ္သူထင္ေနတဲ႔သူကိုေတာ႔ ထင္ေနပါေစေလ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ရခ်င္တာ၊ ယူခ်င္တာ၊ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ တာပါ။

            အဲဒီတစ္ညကလဲ အရင္ညေတြလိုပါပဲ။ မခင္ပ်ိဳ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကည္႔ျပီး သီခ်င္းတိုေနတယ္လို႔ ထင္မိတာ ဟုတ္မဟုတ္ ေနာက္တခါ ျပန္စဥ္းစားမေနပါဘူး။မႏၱေလးျမိဳ႕ရဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းညေတြဟာ အားလံုး ကဗ်ာေတြခ်ည္းပါ။

            နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အျငိမ္႔မင္းသမီးေပါင္းမ်ားစြာဟာ မႏၱေလးျမိဳ႕ တစ္ေနရာက ဇာတ္စင္ေပၚမွာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကယင္းဆိုယင္းနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို ဖန္တီးသြားခဲ႕ၾကပါတယ္။ပြဲျပီးမီးမွိတ္လို႔ ကားလိပ္ေတြ ေခါက္သိမ္းတဲ႔အထိ မေရာက္ပါဘူး။ အဲဒီကဗ်ာေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကျပန္တယ္။ဒါေပမယ္႔ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာ ေလာကရဲ႕ နွလံုးသားထဲက တစ္ေနရာမွာ အားလံုးစုရံုးေနၾကတယ္။ေသြးေၾကာေတြထဲမွာ လွည္႔ပတ္ေနၾကတယ္။နွလံုးသားထဲကို ျပန္႔ဝင္ေနၾကတယ္။ေလာကရဲ႕ ရင္ခုန္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားရတိုင္း အဲဒီကဗ်ာေတြအားလံုးဟာ သီဆိုကခုန္ေနၾကတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သတိျပဳမိမယ္ မထင္ပါဘူး။ေသးဆံုး ကြယ္လြန္သြားၾကတဲ႔ အျငိမ္႔မင္းသမီးၾကီးေတြလည္း အဲဒီကဗ်ာေတြထဲမွာ ရွိေနၾကတယ္။

            မခင္ပ်ိဳ ကပါ၊ ဆိုပါ။ အနုပညာဆိုတာ မခင္ပ်ိဳရဲ႕အလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပီးပါျပီေကာ။ လူဆိုတာ ညာေျပာတတ္တယ္။ လိမ္ေျပာတတ္တယ္။ဒါေပမဲ႔အခု ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မညာပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာ မခင္ပ်ိဳကိုပါ။

                                                …………………ဝ………………

            ေဝးလံေသာ အရပ္တစ္ပါးမွ ဝါးပတၱလားသံ ခပ္သဲ႕သဲ႕ ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားေနရသည္။ဝါးရြက္နွင္႔ လက္ခက္ ထိေတြ႔လိုက္သည္႔ အခါတိုင္း ဝါးရြက္ေပၚ လက္ခက္ က်လိုက္သည္႔ အခါတိုင္း ရင္မွာ ေပါက္ကြဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚ၏။ ေဝဒနာ၏ နာက်င္စြာေသာ အျဖစ္သည္ပင္လွ်င္ နွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းလွေခ်သည္။ေတာင္ေတာင္ယံ ေတာငယ္နွင္႔ ေမာေလေအာင္ ေဝးက်ဴးသီေခါင္ ရီေမွာင္ ညိွ႔ညို႔ဆိုင္းဆိုင္း၊ ေဝမိႈင္းမိႈင္းေလး ဝင္တိုင္းသာ၊မာလာၾကိဳင္သင္း။ နွင္းယြန္းဝသန္ေႏြ၊စံုျမိဳင္။ေျခဦး သာဟန္ေလသာဆန္းထူး။ သံသရာ ေတာအုပ္အတြင္းမွာ ေမွာင္လြန္းလွသည္။ဘယ္ေသာအခါမွ လမ္းမမွားဟု မွားေနသူသည္ သူလမ္းမွားေနေၾကာင္း မသိ။

            အင္ၾကင္းပန္းေတြ ပင္လံုးေဝေဝပြင္႔ေန၏။သည္ေနရာမွာ ဘယ္သူလာ၍ ကၽြနု္ပ္ကို ပစ္ခ်ထားခ႔ဲသနည္း။အထီးက်န္မႈ၊ အားကိုးမဲ႔မႈ၊ ဘာဆိုဘာမွ် မတတ္နိုင္မႈ တို႕သည္ စင္းထားေသာကၽြနု္ပ္၏ လည္ပင္းေပၚသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ က်လာသည္။ ေလာက တစ္ေရးနိုးျပီလား။ တစ္ေန႔သစ္ျပီလား။ တစ္ေန႔ ေဟာင္းသြားျပီလား မသိပါ။ေတာအလယ္မွာ ေမာတယ္ေမရယ္။ သူတို႕ ဘာလိုခ်င္ၾကသည္လဲ။ ဘာျဖစ္ခ်င္ၾကသည္လဲ။

            ကၽြန္ုပ္ ဘာကိုမွ် မလိုခ်င္ပါ။ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ပါဟု လိမ္ညာ၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ကမာၻေပၚမွာ အရွက္မဲ႔သူ တစ္ေယာက္တိုးသြားျပီ။ အို……..လွလြန္း…….လွလြန္းပါသည္။မိန္းမ ဆယ္႔သံုးေယာက္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေသတၱာထဲမွာ ေျမြအစိမ္းေရာင္ တစ္ဆယ္႔သံုးေကာင္ ေခြေနသည္။ဘယ္ကိုသြားၾကမည္နည္း။

            ကၽြန္ုပ္ကိုယ္ေပၚသို႔ နူးညံ႔ေသာ ပန္းဝတ္ဆန္းမ်ား၊ ကတီၱပါပြင္႔ဖက္မ်ား မိုးကဲ႕သို႕ ဖြဲရြာက်လာသည္။ ကၽြန္ုပ္ တစ္ကိုယ္လံုး ပြင္႔ဖက္ ဝတ္ဆံေတြ ဖံုးသြားေတာ႕သည္။အနီေရာင္ေခတၱာပန္းမ်ား ပြင္႔ဖက္လန္၍ ဖူးပြင္႔ေနၾက၏။အခ်ိန္ ခုနွစ္မိနစ္ေစ႕သြားပါျပီ။ ေမာလွခ်ည္ရဲ႕။ေမာလွခ်ည္ရဲ႕။ ေတာအုပ္သည္ ပို၍ ပို၍ ေမွာင္လာေနသည္။

                                                                       

*

            မခင္ပ်ိဳ  ၊ ယုဇနမခင္ပ်ိဳ ။ လြမ္းလိုက္ရတာ မခင္ပ်ိဳရယ္။ေအာင္ျမင္တာေတြ ၊ ၾကီးျမင္႕တာေတြ ၊ ေက်ာ္ၾကားတာေတြ။ အခုေန က်ံဳးေဘးမွာ ေလျပည္တျဖဴးျဖဴးရွိေနမွာေပါ႔။ဘယ္သစ္ပင္စိမ္းပံုနဲ႔မွ မတူတဲ႔ ထေနွာင္းပင္ျဖဴျဖဴေတြရဲ႕ အရိပ္စိမ္းမွာ မခင္ပ်ိဳ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ကို ရဲရဲတြဲပါ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လက္ခ်င္းတြဲျပီး ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲလို႔ ၾကားဖူးတယ္။

            ၾကည္႔စမ္း မခင္ပ်ိဳ။ေကာ႔လိုက္ ေကြးလိုက္ ညႊတ္လိုက္၊ လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ ေလာကကို အသက္ရွဴ တခဏရပ္သြားေစနိုင္တဲ႔ လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ကေလးေတြ၊ သည္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ လႈပ္ရွားယင္း ေကြးညႊတ္ေကာ႔ပ်ံတဲ႔ လက္နဲ႔ စပ္လိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္လံုးထဲမွာ သိမ္းထားတယ္၊ သိလား။

            ေအာင္ပင္လယ္တာတစ္ရိဳးမွာ ေရႊမိုးေတြညိဳျပီ မခင္ပ်ိဳ။ မိုးရြာမယ္ မထင္မိလို႔ ရွန္တဘက္ကေလး မပါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္မွာ မိုးခိုလို႔ ရပါတယ္။ မိုးေတြ သည္းလိုက္တာ။ မိုးရြာတဲ႔ေန႕ကို သတိရလိုက္တာ။ စုတ္ခ်ာယိုင္ရြဲ႕တဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးရဲ႕ တံစက္ျမိတ္စြန္းမွာ ေနေရာင္ျခည္ကေလး တစ္စက္ လက္ေနတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ မခင္ပ်ိဳနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ ။

            ကၽြန္ေတာ္႔အနားမွာ သစၥာမဲ႔တဲ႔သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနလိုက္ၾကတာ။ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔ လို႔ မခင္ပ်ိဳကေတာ႔ ေျပာလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါမွာ မခင္ပ်ိဳကို သတိရတယ္။ဘာမွေတာ႔ မဆိုင္ဘူးေလ။

            ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးေတြက ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ရယ္ ၊ ေဇာ္ဂ်ီရယ္ ၊ ေဇယ်ရယ္ ၊ ဗဂ်ီေအာင္စိုး နဲ႕ ခင္ေမာင္ရင္ ရယ္ ၊ စိန္ေဗဒါရယ္ ၊ လြတ္လပ္ခြင္႔ ရယ္ ၊ မာမာေအး ရယ္၊ ပိေတာက္ပန္းရယ္ ၊ လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳေပါ႔က် ရယ္၊ ေခတ္ေပၚ ဂီတရယ္၊ မခင္ပ်ိဳရယ္ ။ မ်ားေတာ႔ အမ်ားသား ။           

            မၾကိဳက္ဆံုးအရာေတြက ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးတာရယ္ ၊ ဝက္သားရယ္ ၊ ေပါက္စီရယ္ ၊ သေဘၤာသီး အေစ႔ရယ္၊ တတိယတန္းစား ေဝဖန္ေရးဆရာရယ္၊ ကုန္းေခ်ာတိုက္တာရယ္၊ မနာလိုမႈရယ္ ၊ သဇင္ပန္းရယ္ ၊ ဒံေပါက္ထမင္းရယ္ ၊ အနီေရာင္ရယ္ ၊ ေနကာမ်က္မွန္ရယ္ ၊ စိန္ေရႊရတနာရယ္ ။……………………………………………………………

ကစေရး ဒီမွာထပ္ေရး