ေဆးစက္က်ရာမွာတင္
လွလြန္လြန္းတဲ့
ေကာင္မေလးေရ….
ေျပာလုိက္ရတာ၊
အဘိဓမၼာေတြ မေျပာဘူး
သမုိင္းေျပာလည္း
တုတ္ထမ္းဓားထမ္းရမယ့္အျဖစ္မ်ား
ေတာ့ဖ္လာရဲ့ လႈိင္းေတြ ေျပာခဲ့မိသလား
ပကတိ
ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္လင္းပြင့္စြာ
ခ်စ္ျခင္းကုိပဲဆုိခဲ့တယ္။
အဲဒါေတြကထားလုိက္ပါကြယ္
ငါ့မေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ မွတ္
ဆံႏြယ္ေတြေရတြက္
အၿပဳံးေတြ မွာ ပင့္သက္ေမာ
စကားတလုံးတုိင္းဟာ လည္း
မင္းကိုညိတြယ္ဘုိ႔
က်ိန္စာမ်ဳိး။
မင္းလွမ္းတ့ဲေျခအႏႈတ္အသိမ္းက
ခႏၶာကို္ယ္ရဲ့အႏြဲ႔ထဲ
ငါ့ အသက္ဓာတ္ကို မယူသြားပါနဲ႔။
ညေနတုိင္း
ညေန ေရာက္တုိင္း…
ကမၻာတျခမ္းက ပ်ဳိ႔လုိ႔
ေနာက္တျခမ္းက
ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ေနကုိ လုိက္ဖမ္းရသူမ်ဳိး
ေတြ႔လုိက္တုိင္း
ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး
ရင္ေရာ အသက္ပါေယာင္ကုိင္းခဲ့ရာ
ႏွစ္ပရိေစၧဒေတြထဲ
မင္းကေအးစက္စက္
ငါ့မေတာ့
ကုန္းေပၚေရာက္ငါးပမာ
တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလုိ႔
အခုတုိင္ေအာင္။ ။
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၀၀၅ ဆီသုိ႔
ျမင့္ေဇ
Tuesday, August 14, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
ကိုဖိုးေဇ အမွတ္တရ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေလးတခု
ထပ္ဖြင့္ႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။
တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရ
ဘေလာ့လိုေပါ့။
Post a Comment