ကၽႊန္ေတာ္ရဲ႕ေက်ာင္းကိစေတြကိုအားလံုးမကပဲလိုက္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
အဆိုင္းမန့္ကအစက်ဴရွင္အဆံုးေပါ့ေလ။မက်ြန္ေတာ့အတြက္အားလံုး
ကူညီခဲ့သလိုမလိုအပ္ရင္္ျဖည့္ဆည္းေပးဖို့က်ြန္ေတာ္၀န္မေလးခဲ့ပါဘူးမရယ္။
အလုပ္သြားေလွ်ာက္မယ္ဆိုျပီးမနက္အေစာၾကီးလာေခၚလို့အတူတူသြားခဲ့ၾကတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲ့ဒီေန့ကမိုးကနည္းနည္းရြာေနတယ္။
ထီးကလည္းတလက္တည္းပါလာတယ္။တမိုးေအာက္မွာနွစ္ေယာက္အတူတူေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္။ တကယ္ပါ။ေလာကၾကီးတခုလုံးအပိုင္ရရင္ေတာင္
ဒီေလာက္ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။အျပန္က်ေတာ့ကၽြန္ေတာ့ကိုမုန့္၀ယ္ေကၽြးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေမးတယ္ကၽြန္ေတာ့ကိုမင္းနဲ့သူကဘာလိုလဲတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကရိုးရုိးသားသားပါကြာလို့ေျပာေပမယ့္သိပ္ေတာ့မယံုခ်င္ၾကဘူး။ အကယ္လို့ဒီခရီးကိုနွစ္ေယာက္တည္းလာတာသိရင္ဒီေကာင္ေတြဘာေျပာၾကမလဲမသိဘူး။
ထားပါေတာ့ေလ။ဒါေတြကေရးမၾကီးပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္နဲ့မရင္းနွီးလာတာနဲ့အမွ်မရဲ့
မိသားစုနဲ့ကၽြန္ေတာ့မိသားစုဟာလည္းရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္အျမဲတမ္းမဟုတ္ေတာင္မၾကာခဏမရဲ့အိမ္ကိုေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္မေရာက္တာၾကာရင္မရဲ႕အေမကေမးတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္မၾကာမၾကာေရာက္ေအာင္သြားျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕မရဲ႕ဆက္ဆံေရးကိုမရဲ႕အိမ္ကေတာ့သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့
အေနအထားေလာက္ပဲ သတ္မွတ္ၾကမွာပါ။
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့စည္းကို ကၽြန္ေတာ္ကေက်ာ္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္
ဘာေတြျဖစ္လာမလဲမေျပာတတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႕အခ်ိန္ကာလေတြ တေန႕မွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ေလးကေန
မရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာခဲ့တယ္။မရဲ႕မိဘေတြကေတာ့မေျပာင္းပါဘူး။
စီးပြါးေရးအရမတစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့ကိုအသိေပးခဲ့ေပမယ့္သတိရတဲ့စိတ္ေတြကိုဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မရခ့ဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မရဲ့ဆီကိုဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။တစ္ခါတစ္ေလစာေရးျဖစ္တယ္။
မဆီကလည္းစာေတြျပန္ေရးခဲ့တယ္။ဒါေပမယ္႔ခြဲခြါရျခင္းဆိုတာခ်ဳိျမိန္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကိုဖန္ဆင္းေပးေနတဲ့ဆံုဆည္းမွဳမ်ိဳးမွမဟုတ္တာဗ်ာ…………………
ကမာၻၾကီးလည္းအိုမင္းလာသလိုကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕လာခဲ့တယ္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့မနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္းတနယ္ဆီမေ၀းေတာ့ဘူး။
အနီးဆံုးမဟုတ္ေတာင္မေ၀းတဲ့ေနရာတခုဆီမွာရွိေနခဲ့ျပီ။
မဆီကိုကၽြန္ေတာ္အျမဲမဟုတ္ေတာင္မၾကာခဏေတာ့ေေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ကၽြန္ေတာ္သြားတိုင္းမသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့အၾကည့္ေတြက
အဓၶိပါယ္ေတြပါေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တခါတေလစဥ္းစားမိတယ္။
သူတို႔ထင္သလိုမ်ိဳးသာျဖစ္ခဲ့ရင္အရမ္းေကာင္းမွာပဲလို႔။
ကၽြန္ေတာ့ကိုၾကည့္တတ္တဲ့မရဲ့မ်က္၀န္းေတြကိုခုခ်ိန္ထိဘာသာမျပန္တတ္ေသးဘူး။ ဒါဟာကၽြန္ေတာ့ရဲ့ညံ့ဖ်င္းမွဳတခုပဲလား။တကယ္လို႔မရဲ့မ်က္၀န္းေတြကိုိ
ကၽြန္ေတာ္ဘာသာမၿပန္တတ္ခဲ့ေပမယ့္မကကၽြန္ေတာ့မ်က္၀န္းေတြကို
သတိထားခဲ့မိမယ္ဆိုရင္အခ်ိန္အၾကာၾကီးကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားခဲ့တဲ့
ေမ်ာ္လင့္ျခင္းတခုကိုေတြ႕နိုင္မွာပါ။ တခါတေလဘာကိုမွမစဥ္းစားပဲ
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေတြကိုေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။
မဆီကတံု႔ျပန္လာမဲ့ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကိုမဆိုလက္ခံလိုက္ခ်င္တယ္။
လက္ေတြ႕မွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တြန္႔ေနဆဲပါ။သတၱိမရွိခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့အျဖစ္ကဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ေရာဂါေပ်ာက္မဲ့ေဆးကို
လက္မွာကိုင္ျပီးမေသာက္ရဲတဲ့လူနာလိုပဲ။ ဒီေဆးကိုေသာက္ရင္ေရာဂါ
ေပ်ာက္မယ္ဆိုတာသိေပမယ္႔မေသာက္ရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္အရာရာတိုင္းဟာေျပာင္းလဲေနခဲ့တယ္။ေျပာင္းလဲေနဆဲပါ။
ေျပာင္းလဲေနအံုးမွာပါ။
ဒီအေျပာင္းအလဲေတြထဲမွာကၽြန္ေတာ္တို႔ပါသာပါခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္……………………………….
…………………….။………………………။……………………။………………………
ဒီမွာထပ္ေရး
No comments:
Post a Comment