ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ မွန္ကူကြက္မ်ား

မမဂ်စ္ရဲ႕ ဂ်စ္တူးနဲ႔ေမာင္ေလး ပိုစ့္ကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ ဒီစာေရးဖို႔ စိတ္ကူးရခဲ့တာပါ .. အသက္ ၂၀ အရြယ္ အငယ္ဆံုးသမီးရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ၊ ႐ုန္းကန္ခဲ့မႈေတြကို ျပန္သတိရမိတာလဲ ပါတာေပ့ါေလ ..

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၂၀ႏွစ္၊ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးစ ေရာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခ်ိန္ တိုဖလ္အမွတ္ ၅၆၀နဲ႔ အေမရိကန္က ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတတ္ဖို႔လုပ္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ ေဖေဖ့က်န္းမားေရးက တေရွာင္ေရွာင္စျဖစ္ခ်ိန္ေပါ့ .. ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ အသက္၆၀ေက်ာ္အရြယ္ ေဖေဖက ဆီးက်ိတ္ေ၀ဒနာကို စတင္ခံစားခဲ့ရတယ္ .. သားသမီးေတြကို ဒုကၡ မေပးခ်င္တဲ့ေဖေဖက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္မေျပာဘဲနဲ႔ တိတ္တိတ္ကေလး ဗမာေဆးေတြနဲ႔ စနစ္တက်မဟုတ္ဘဲ က်ိတ္ေသာက္ေနခဲ့တယ္ေလ .. သားသမီးေတြ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ အနည္းငယ္ေႏွာင္းစ ျပဳတဲ့ အေျခအေနမွာေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့၊ ကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ေဖေဖက ကၽြန္မကိုေတာင္ ဖြင့္မေျပာခဲ့တာ သိပ္၀မ္းနည္းရတာေပါ့ .. ေဖေဖကိုလည္းေျပာမိတယ္ .. ေဖေဖရယ္ .. သမီးကို ဘာလို႔ မေျပာသလဲ လို႔ေပါ့ ..

အမေတြအကိုေတြ ကေတာင္ ကၽြန္မကို မနာလိုျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မအေပၚအခ်စ္ႀကီးတဲ့ ေဖေဖေလ .. ေဖေဖ ဆီးက်ိတ္ကို ခြဲလိုက္တယ္ .. ဗဟိုစည္ေဆး႐ံုမွာေပါ့ .. ေငြကိုေရလိုသံုးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါဘဲ .. အဓိက ကေတာ့ ကၽြန္မပါဘဲ .. ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖက အနားမွာ ရွိေစခ်င္ခဲ့တယ္ေလ .. ကၽြန္မက ထြက္ခြာဖို႔ တပတ္အလိုေပါ့ .. ကၽြန္မဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့၊ ကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖ့ကို ေဆး႐ံုမွာ ထားခဲ့ရမလဲ .. ကၽြန္မထြက္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ခဲ့ပါတယ္ .. အမ်ိဳးေတြ၊ အသိေတြရဲ႕ ထိုးႏွက္ခ်က္ကိုလဲ အလူးအလဲ ခံရေသးတာေလ .. ကၽြန္မကလည္း ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ လုပ္တတ္တဲ့ ေခါင္းမာတဲ့သူဆိုေတာ့လည္း .. ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္မမျပင္ခဲ့ပါဘူး ..

အဲလိုနဲ႔ ေဖေဖ နည္းနည္းထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္ .. ကၽြန္မလည္း တကၠသိုလ္တတ္ဖို႔ စာက်လာတယ္ .. တကယ္တန္း ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာက ဒႆနိကေဗဒ၊ တတ္ရမယ့္ေက်ာင္းက ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္တကၠသိုလ္(တာ၀) ဆိုတဲ့ သန္လွ်င္မွာ .. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေဖေဖက ကၽြန္မကို မပင္ပန္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ရန္ကုန္ထဲမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္ကိုေရြးခ်ယ္ေစခဲ့တယ္ေလ .. ကၽြန္မ ေဖေဖ့စကားကို နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္ .. ကၽြန္မ ဂ်ာမန္အဓိကနဲ႔ ပထမႏွစ္ကိုစတင္ တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ .. သကၠရာဇ္ ၂၀၀၁ မွာေပါ့ ..။

ေဖေဖ့ က်န္းမာေရးကေတာ့ လူႀကီးပိုင္းေရာက္လာလို႔ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ထားခဲ့တဲ့ကၽြန္မ .. တြက္ကိန္းမွားေနခဲ့တာ မသိလိုက္ခဲ့ဘူးေလ .. ဒုတိယႏွစ္ ႏွစ္လည္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့က်န္းမာေရး ျပန္ဆိုးလာပါတယ္ .. ေျခေထာက္က ေဖာလိုက္ ဆီးခ်ဳပ္လိုက္၊ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ .. ၂၀၀၂ ရဲ႕ ၾသဂုတ္လ မွာ ေဖေဖ ေဆး႐ံုျပန္တတ္ရတယ္ .. ထံုးစံအတိုင္း အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ ဗဟုိစည္ကိုဘဲေျပးရျပန္ပါတယ္ .. ကၽြန္မေက်ာင္းကလည္း တတ္တခ်က္ မတတ္တခ်က္ေပါ့။ ဌာနမွဴး ကေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမကိုလည္း အသိေပးထားခဲ့ရတာေပါ့ .. ဘာေၾကာင့္ အတန္းေတြ ပ်က္ရသလဲ ဆိုတာကိုပါ ..

ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖက်န္းမာေရးက အိမ္နဲ႔ေဆး႐ံု အိမ္ဦးနဲ႔က်မ္းျပင္ တတ္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ .. ကၽြန္မလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္လာတယ္ .. ကၽြန္မကို ကံၾကမၼာက က်ီစယ္ဆဲပါ .. ဒီတေခါက္ ေဖေဖေဆး႐ံုတတ္ရတာ.. ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ၆ေယာက္လံုးအတြက္ အနာဂတ္ေပ်ာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္ .. ေဖေဖ့ ေက်ာက္ကပ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့ .. ေက်ာက္ကပ္ေဆးရမယ္တဲ့ .. တခါတည္းနဲ႔ ၿပီးမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဘူးတဲ့ .. ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ... အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆးရမယ္တဲ့ ..

ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔ အစီအစဥ္ကို ထည့္စဥ္းစားလို႔ မရတဲ့ေဖေဖ့အသက္အရြယ္မွာ အားကိုးရာက ေက်ာက္ကပ္သန္႔စင္ျခင္းဆိုတဲ့ ေက်ာက္ကပ္ေဆးနည္းဘဲ ရွိေတာ့တာေလ .. ကိုႀကီးကေတာ့ ငါတို႔ ရေအာင္လုပ္မယ္ေပါ့ .. အႏွင္းေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြလည္း မ်ားလာပါၿပီ .. ဌာနမွဴးကေတာ္ကေတာ့ သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ .. ဆရာမကို ေသခ်ာနားလည္ေအာင္ ေျပာျပထားခဲ့တာပါဘဲ .. ကၽြန္မေက်ာင္းစာထက္ ကၽြန္မေဖေဖက ပိုအေရးႀကီးပါတယ္ .. ကၽြန္မမွာကလည္း စိတၱဇ ကရွိေနျပန္ေသး .. ကၽြန္မ ေမေမက ကၽြန္မ ၁၀တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ဆံုးပါးခဲ့တာေလ.. အေမ့ကို အရမ္းမခ်စ္ေပမယ့္ .. အေမ့ကို မျပဳစုခဲ့ရဘူးဆိုတဲ့ အသိႀကီးက ၀င္ေနခဲ့တာ .. ကၽြန္မ ေဖေဖ့ကို အစြမ္းကုန္ျပဳစုခဲ့ပါတယ္ ..

ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖေက်ာက္ကပ္ စေဆးပါတယ္ .. စစခ်င္းေတာ့ ကုန္က်တဲ့ေငြက ေမေမစုေဆာင္းထားခဲ့တာေတြထဲကေန ထုတ္ထုတ္သံုးေနခဲ့တာ .. တတိတိနဲ႔ ပါးလ်ားလာပီေလ .. ေက်ာင္းဆရာမေတြျဖစ္တဲ့ အမ၃ ေယာက္၊ ေဗဒင္ဆရာ အကိုတစ္ေယာက္၊ မိဘလက္ငုတ္ျဖစ္တဲ့ အံုးလုပ္ငန္းကို လုပ္ေနတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေက်ာင္းသူ ကၽြန္မ .. ဒီမိသားစု ၀င္ေငြနဲ႔ တပတ္ကို ေက်ာက္ကပ္ ၂ႀကိမ္ေဆးရတဲ့ ေဖေဖရဲ႕ ေဆးဖိုးကို ဘယ္လို ကာမိႏိုင္မလဲ .. ကၽြန္မ စဥ္းစားရပါၿပီ.. ကၽြန္မ ဘာလုပ္သင့္သလဲ .. ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္ ..

ကၽြန္မ အလုပ္က သမာအာဇီ၀ေတာ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္ . ဒါေပမယ့္ လက္တလံုးျခား လုပ္ခဲ့တာပါ .. ကၽြန္မ ယုဇနပလာဇာမွာ ရွိတဲ့ အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ကား၊ ကားတြန္းကားေတြ ကူးပါေတာ့တယ္.. ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ခိုးကူးပါဘဲ .. အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ တအိမ္လံုးနဲ႔ အတိုက္အခံလုပ္ခဲ့ရပါတယ္ .. အဲဒီအလုပ္က ေငြခ်က္ခ်င္းေပၚပါတယ္ .. ကၽြန္မက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္အား စိုက္႐ံုပါ။ ပလာဇာက အမကေတာ့ လုိအပ္တဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြစိုက္ေပါ့ .. ကၽြန္မက ကုန္ေခ်ာထုတ္ၿပီးတဲ့ အခါ ပလာဇာကို သြားပို႔ရတာေပါ့ .. ခ်ပ္ေရ ၁၀၀၀ ကို ေငြ ၂ေသာင္းခြဲရပါတယ္ .. တေန႔ကို အနည္းဆံုး ခ်ပ္ေရ ၂၀၀၀ ၿပီးေအာင္ လုပ္ပါတယ္ ..

အဲဒီကရတဲ့ ေငြ ငါးေသာင္းဟာ အေဖ့ေဆးဖိုး ကာမိ႐ံု ရွိပါတယ္ .. ေက်ာက္ကပ္တစ္ခါေဆးရင္ ေငြ၃၀၀၀၀ကုန္ပါတယ္ .. (အဲဒီေခတ္က တန္ဖိုးပါ) ေက်ာက္ကပ္ေဆးဖို႔ ေဆး႐ံုသြားရတဲ့ ခရီးစရိတ္၊ တျခားဘာဘာညာညာ စရိတ္ေတြ၊ အိမ္စရိတ္ေတြနဲ႔ .. အကိုေတြ အမေတြလည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန လုပ္ေနၾကရတာပါဘဲ .. အဲဒီေခတ္ရဲ႕ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနပါဘဲ .. ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ လမ္းမွာ ကၽြန္မတို႔မိသားစုက စံျပမိသားစုေလးပါဘဲ .. ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနတာ .. မိဘကို ျပဳစုယုယတာ .. ႐ိုေသကိုင္းရႈိင္းတာေတြကို ခ်ီးက်ဴးေနၾကတာပါ .. တခါတေလ ကၽြန္မက အဲဒီခ်ီးက်ဴးတဲ့လူေတြကို မုန္းမိပါတယ္ .. ခ်ီးက်ဴးခံရမႈေအာက္က မြန္းက်ပ္မႈကို သူတို႔နားမလည္လို႔သာ ခ်ီးက်ဴးၾကတာ .. ခ်ီးက်ဴးခံ ကၽြန္မတို႔မွာ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ရလဲဆိုတာ မသိၾကလို႔သာေပါ့ ..
အဲလိုအခ်ိန္မွာ မိသားစုအတြက္ နည္းနည္း အသက္႐ႈေခ်ာင္စရာ ထြက္ေပါက္ေလးတစ္ခုရလာတယ္ .. တတိယအမက ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္က လ/ထ ကထိက .. ေဒါက္တာဘြဲ႔အတြက္ ဂ်ပန္မွာ ေက်ာင္းတတ္ရမယ္တဲ့ full scholar နဲ႔ လက္ထဲကိုလည္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြပါေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ပတ္စပို႔က လက္ထဲမေရာက္ေသးဘူး .. အဲဒီအတြက္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔လုပ္ခဲ့တာပါပဲ .. အဓိကကေတာ့ .. ၀န္ႀကီး ဦးေသာင္းေပါ့ သူကလက္မွတ္မထိုးေပးတဲ့အျပင္ မမနာမည္ကိုပါ black list ထဲထည့္ထားတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွ ထြက္လို႔မရခဲ့ပါဘူး .. သြားဖို႔ အစီအစဥ္လည္း ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္ .. ကၽြန္မကေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲကို ၃ခါေျမာက္ေျဖတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ .. ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ကိုယ္ေျဖတဲ့ စာေမးပြဲေပၚ ေအာင္ႏိုင္မေအာင္ႏိုင္ကို စာေမးပြဲခန္းအထြက္တင္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ပါတယ္ .. ကၽြန္မကေတာ့ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ေသခ်ာျခင္းေတြနဲ႔ စာေမးပြဲခန္းက ထြက္ခဲ့တာခ်ည္းပါဘဲ .. ေအာင္စာရင္းမွာ ကၽြန္မနာမည္ မပါလာတာကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ... supply ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲစာေမးပြဲကို ေျဖတိုင္းလည္း တူတူေျဖခဲ့တဲ့သူေတြသာ ေအာင္သြားပါတယ္ .. ကၽြန္မနာမည္ ေအာင္စာရင္းမွာ ပါမလာတဲ့အခါ .. ကၽြန္မေၾကကြဲရပါတယ္ .. ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး .. မိသားစုကိုအပူမေပးခ်င္တဲ့ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တိုင္ပင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္ ..

ကၽြန္မကို နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အႀကံေပးပါတယ္ .. နင္ ဌာနမွဴးမိန္းမကို သြားကန္ေတာ့လိုက္ပါလားတဲ့ .. ကၽြန္မေလ .. အေနမွန္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ အမေတြ၊ တကၠသိုလ္ဆရာမ အမရဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္၊ အေဖ့သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္တဲ့ အႀကံေပးခ်က္တစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခိုက္ .. ကၽြန္မနားမွာစကားတစ္ခြန္းကိုျပန္ၾကားေယာင္မိသြားတယ္ .. ကၽြန္မတို႔ ပထမႏွစ္စတတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ (ကၽြန္မတို႔ အတန္းကို 99 batch လို႔ေခၚပါတယ္) ဌာနမွဴးကေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းတို႔ေတြ ဘယ္သူကမွဦးေဆာင္ၿပီး ဆရာကေတာ့ပြဲအတြက္ ဘာညာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံမေကာက္ရဘူး၊ ဘယ္သူမွလဲ လာမကန္ေတာ့ရဘူးလို႔ အတန္းထဲမွာ ေျပာခဲ့တာကို သတိရသြားတဲ့ အခိုက္ ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းကို ေမးခဲ့ပါတယ္ .. ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ျပန္ေမးခဲ့ပါတယ္ .. သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကိုလုပ္ၾကည့္စမ္းပါဟာတဲ့ ..။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ .. ကၽြန္မ ဆရာမကို ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္ .. အဲဒီအခ်ိန္ကာလကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး .. ကန္ေတာ့ပစၥည္းနဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ကၽြန္မကို ဆရာမက ဒီလိုတုံ႔ျပန္ပါတယ္ .. ကၽြန္မအေၾကာင္း၊ ကၽြန္မအေဖအေၾကာင္း၊ ေသခ်ာသိေနခဲ့တဲ့ဆရာမက ကၽြန္မကိုေျပာခဲ့ပါတယ္ .. မင္းဒီေလာက္ပစၥည္းနဲ႔ေတာ့ လာမကန္ေတာ့ပါနဲ႔တဲ့ လာမယ့္လာ Revlon တဆက္နဲ႔လာခဲ့ပါတဲ့ .. ကၽြန္မစိတ္ေတြ ဆူေ၀ခဲ့ပါတယ္ .. တလအိမ္အသံုးစရိတ္ (အေဖ့ေဆးဖိုးေတြပါအပါအ၀င္) ၈သိန္း၊ ၉သိန္း၊ တခါတေလ အေဖ့ကို ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရတဲ့အခါ သိန္း၂၅ ေလာက္ကုန္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအမွား တခုမပါဘဲနဲ႔ ၂သိန္းနီးပါးတန္တဲ့ Revlon တဆက္ကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလိုက္ရမလား .. ကၽြန္မရဲ႕ ေသြးဆူေနတဲ့ ကၽြန္မ တထိုင္တည္းဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ပါတယ္ .. မေပးႏိုင္ပါဘူး .. ဆရာမကို တခါတည္းေျပာခဲ့ပါတယ္ . သမီးအဲေလာက္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔၊ တတ္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အေဖ့ကိုဘဲ ေဆးကုလိုက္မယ္ လို႔ေျပာၿပီး ကန္ေတာ့ပစၥည္းေတြကို ျပန္ယူခဲ့ပါတယ္ ..။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း .. အေဖ့က်န္းမားေရးကလည္း အေတာ့္ကိုဆိုး၀ါးလာပါတယ္ .. ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့ အႀကိမ္ေတြ၊ ေက်ာက္ကပ္ေဆးရတဲ့အႀကိမ္ေတြ ပိုစပ္လာသလိုဘဲ.. ကၽြန္မေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြ စိတ္သထက္ စိတ္လာပါတယ္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမေျပာတဲ့စကားတခြန္းက ကၽြန္မစိတ္ကို ပိုမာေက်ာသြားေစပါတယ္ .. ဆရာမက ေျပာပါတယ္ . ကၽြန္မကို သူဒီေက်ာင္းမွာ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကၽြန္မေနာက္ဆံုးႏွစ္ မေအာင္ေစရပါဘူးတဲ့ ၊ ဘြဲ႕မရေစရပါဘူးတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာင္းပန္ဖို႔ ၀ိုင္းနားခ်ခဲ့ပါတယ္ .. ကၽြန္မအမွားတစ္ခုမွ မပါတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ မေတာင္းပန္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ တစ္ခြန္းဘဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ..။

၂၀၀၄ ေမ ၁၃ မွာ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့၊ ကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ေဖေဖ ကၽြန္မတို႔ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြားခဲ့ပါတယ္ .. ကၽြန္မအသက္ ၂၄ႏွစ္ျပည့္ဖို႔ ၁၇ရက္ အလိုမွာေပါ့. အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ .. ကၽြန္မ အေ၀းသင္ဘက္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္ .. ေဖေဖ့ကိုလည္း စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္ .. ဘြဲ႔ရပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေဖေဖ့စိတ္ကို နားလည္တဲ့ကၽြန္မ ဘြဲ႔ရေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔အတြက္ အေ၀းသင္ေျပာင္းရပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို စိတ္ကေန ေဖေဖ့ကို ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္ ..။

ခုေတာ့ ကၽြန္မဘြဲ႔ရခဲ့ပါၿပီ .. ဒႆနိကေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႔ရခဲ့ပါၿပီ။ ေဖေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ကြန္ဗိုေကးရွင္းကို အငိုမ်က္ႏွာနဲ႔ တက္ခဲ့ရပါတယ္ .. အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္မေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူအၿပံဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ဓာတ္ပံုေတြရိုက္မယ့္ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ မရွိေတာ့လို႔ပါဘဲ။ ။