မေသခင္က ၿပီးႏွင့္သူ

တျခားအဓိပၸါယ္ေကာက္မေနပါနဲ႔။ ငပြႀကီး ဆရာျမတ္ခိုင္ကိုဘဲ တည့္တည့္ရည္ၫႊန္းလိုက္တာပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာျမတ္ခိုင္ကို ေ၀ဒ႐ႈ႕ေထာင့္က ခ်ဥ္းကပ္ပါရေစ။ သူ႔ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္း၊ လက္ရာေျခရာေတြ (ေသရင္ၿပီးၿပီဆိုတဲ့ သမီးေလးဆံုးၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကအစ) ကိုေစာေ၀ကိစၥအထိ စာဖတ္သူတို႔ သိၾကတဲ့အတိုင္း သိပ္ေျပာဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေ၀ဒ႐ႈ႕ေထာင့္ကေတာ့ ၁၈ခုဖြား ၾကာသာပေတးသား နံမည္က ဘဂၤနဲ႔ မရဏ တြဲထားသူ၊ ဘုရားတဖက္ ဒါးတဖက္သမား၊ မီးစတဖက္ ေရမႈတ္တဖက္သမား၊ ဆရာေမြး တပည့္ေမြး ၀ါသနာထံုသူ စသည္ျဖင့္ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲမႈ႕သေဘာတရားေတြ ရွိထားသူလို သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဆရာျမတ္ခိုင္ရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ႔ပါ။ ဒီေန႔ ဆရာျမတ္ခိုင္ ဒီအေျခအေန ဒီအဆင့္ထိျဖစ္ေနဖို႔ သူ႔ရင္ႏွစ္သီးခ်ာေလး သမီးေလး ေမသႀကၤန္ျမတ္ခိုင္ကို ဆရာ့အသက္ ၄၆ႏွစ္မွာ ခ်ေကၽြးခဲ့ရတဲ့ သမိုင္း နမူနာေလးပါ။ ဆရာျမတ္ခိုင္ရဲ႕ သမီးေလး ဆရာျမတ္ခိုင္ ၄၆ႏွစ္မွာ ဘာေၾကာင့္ခ်ေကၽြးခဲ့ရပါသလဲ?

ေ၀ဒ႐ႈ႕ေထာင့္က ဆရာျမတ္ခိုင္ အသက္ ၄၁ႏွစ္ကေန ၄၅ႏွစ္ၾကား ဘ၀တည္ေဆာင္မႈ႕မွာ ပ်က္ျပားခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေကာင္းစားဖို႔ သူမ်ား မိသားစုေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို နင္းေခ်ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ပါဘဲ။ ၄၆ႏွစ္ကေန ၄၈ႏွစ္အထိ ဆရာျမတ္ခိုင္ ႐ြာပ်က္ေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီကာလေလးမွာဘဲ (ေသရင္ၿပီးၿပီ) ဆိုတဲ့အရာအားလံုးဟာ ေသရင္ နတိၳပါဘဲ။ မေသခင္ အဆင္ေျပဖို႔လိုတယ္ဆိုတဲ့ တစ္ဘ၀စံ၀ါဒ သမီးေလးကို ရင္းလိုက္ရၿပီး အစြဲ၀င္သြားခဲ့တယ္။ အသက္ ၄၉ႏွစ္မွာ စၿပီး ထင္ေပၚေ႐ွ႕တန္းေရာက္ခဲ့တာ အခုဆို အသက္၅၂ႏွစ္ထဲမွာျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ေ၀ဒ႐ႈ႕ေထာင့္ကၾကည့္ရင္ သူမ်ားႏွလံုးသားေတြ၊ မိသားစုဘ၀ေတြ မနင္းေခ်ဘဲ မဂၤလာရွိရွိျဖတ္သန္းရမဲ့ႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီဟာေတြနဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ ဆရာျမတ္ခိုင္ျပဳမႈေနျပန္ပါၿပီ။ ေနာက္ေမြးလေက်ာ္ရင္ ၅၃နွစ္ကို ျဖတ္သန္းရပါအုန္းမယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္မွာလဲ ေငြရဖို႔ဆိုရင္ ဆရာျမတ္ခိုင္ ေ၀ဒ႐ႈ႕ေထာင့္က ဖြင့္ဆိုထားတဲ့ သိုက္တူးမဲ့ အျပဳအမႈေတြ လုပ္ပါလိမ့္အုန္းမယ္။ (ေျပာရရင္ ဆရာျမတ္ခိုင္ရဲ႕ ဘ၀မွာ အျမင့္ဆံုး စည္းစိမ္ကို မ်က္ကန္းတေစၧ မေၾကာက္ ဘယ္သူေသေသ ငေ႐ႊမာၿပီးေရာ ဆိုၿပီး) အမွားထဲကေန စီးပြားထုတ္ယူပါလိမ့္အုန္းမယ္။ ၅၃ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတာနဲ႔ အသက္ ၄၆ႏွစ္တုန္းက သမီးေလး ခ်ေကၽြးခဲ့ရသလို အသက္ ၅၄ႏွစ္ကစၿပီး ဘ၀ပ်က္ၿပီဆိုတာ လံုး၀က်ိန္းေသပါၿပီ။ က်န္တဲ့ဘယ္သားသမီးကိုဘဲ ခ်ေကၽြးရမလဲ (ဒါမွမဟုတ္) ကိုယ္တိုင္ အသည္းကင္ဆာ (သို႔မဟုတ္) ဦးေဏွာက္ထဲမွာ အႀကိတ္ကင္ဆာ ျဖစ္လားမလား။ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မိသားစုဘ၀ပ်က္သုန္းမလား ေစာင့္ၾကည့္ ၾကပါစို႔။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၅၄၊ ၅၅၊ ၅၆ႏွစ္ေတြဟာ ဆရာျမတ္ခိုင္ ၄၉ နဲ႔ ၅၃ အၾကားက မွားယြင္းခဲ့မႈ႕ေတြ အတြက္ ဘ၀ပ်က္ခမန္း အေႂကြးဆပ္ရမဲ့ႏွစ္ေတြပါခင္ဗ်ား။ (ဆရာျမတ္ခိုင္ဟာ အသက္၅၆ႏွစ္မွာ လူေသရင္ေသ မေသရင္ ဘ၀ေသဆိုတဲ့ အျဖစ္ႀကီးကို ရင္ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။) အသက္ ၅၃ႏွစ္မွာ အျပဳအမူေတြ မျပင္ခဲ့ရင္ေပါ့။ ေ၀ဒ႐ႈ႕ေထာင့္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ မေသခင္ကၿပီးႏွင့္သူပါခင္ဗ်ား။ (ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး စေတးေ႐ွာင္ဖို႔မ်ား စိတ္မကူးေလႏွင့္ ပိုဆိုးၿပီး႐ူးသြားႏိုင္ပါတယ္)။ ၁၈ခုဖြား ၾကာသာပေတးသားနံမည္ၾကည့္ယံုနဲ႔ ဘယ္ေလာက္စာဂယုတ္သလဲဆိုတာ အခုေျခရာလက္ရာ ၾကည့႐ံုနဲ႔ ေ၀ဒသမားေတြက သိပါရဲ႕။ ေ၀ဒပညာက နဲနဲတို႔ျပ လိုက္အုန္းမယ္။ သူ႔သားအရင္းကိုေတာင္ မညႇာလို႔ တကြက္ခ်န္သမားလို႔လဲေခၚတယ္။ သူ႔အဓိကအမွားကေတာ့ ဘာသာေရးကို မယံုတာပါဘဲ။ ဘာသာေရးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕တဲ့အတြက္ ေ၀ဒပညာနဲ႔ ကယ္ရခက္ပါတယ္။ ကယ္ဖို႔လဲ စိတ္မကူးပါဘူး။ လွ်ိဳ႕၀ွက္တပည့္ေတြ လူယံုေတြ ေမြးၿပီး သူတကာ အတြင္းေရးေတြလည္း စုေစာင္းတတ္ပါေသးတယ္ (မာဖီးယားေတြကို က်ိတ္ၿပီး သေဘာက်သူေပါ့)။ ဒီထက္အမ်ားႀကီး ေျပာျပလို႔ရပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ၂၀၁၀နဲ႔ ၂၀၁၂ၾကား ဘ၀ပ်က္မႈ႕ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါစို႔။
အဲ့ဒီမွာ ၁၈ခုဖြားေတြရဲ႕ စ႐ိုက္က ေ၀ဒသမားေတြဘဲ သိပါတယ္။ အဲ့ဒါက သူအမုန္းဆံုး လက္စားေခ်ရမယ့္သူတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေ႐ွ႕ထြက္မတိုက္ပါဘူး။ ေနာက္ကြယ္ကေန ခၽြန္တတ္တာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ သူလွ်ိဳစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္ေပါ့။ တကယ့္ကို စာနယ္ဇင္းေလာကရဲ႕ "ႂကြက္"ပါ။ ကိုေစာေ၀ကို "ျပန္" ၀န္ႀကီးက လိုခ်င္လို႔ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ၿပီး ထည့္လိုက္တာပါ။ ကိုေစာေ၀ ကိုယ္တိုင္ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ကဗ်ာကို အခ်ိန္အခါ အခြင့္အေရးတစ္ခုရရင္ အသံုးခ်ဖို႔ သိမ္းထားတဲ့ ဇြဲေပါ့။ အဲ့ဒီအပတ္ အခ်စ္ဂ်ာနယ္က တကယ့္ကို နဲနဲေလးဘဲ ႐ိုက္ၿပီး ထုတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခ်ေကၽြး အနာခံခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တာပါ။ ေနဘုန္းလတ္ကေတာ့ ပထမဆံုး ဘေလာ့ဂါေတြ စုေ၀းတဲ့ပြဲမွာ သူ႔ကို အသိအမွတ္ျပဳ မဖားခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္အၿငိဳးေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီ "ႂကြက္"နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မိတ္ေဆြျပန္မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သတိရွိပါ။ ၁၈ခုဖြား ဆရာျမတ္ခိုင္ရဲ႕ ငယ္စဥ္က တကယ့္အိပ္မက္အစစ္က ျပည္ပမွာ အေျခခ်ၿပီး ႀကီးပြားဖို႔ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မိဘနဲ႔ အၿမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ဖက္ထိပ္တိုက္ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီ အိပ္မက္ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ မေရာက္ခ်င္ေရာက္ခ်င္နဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ အထူးသတိထားရမယ့္ အခ်က္ကေတာ့ သူက ရန္သူျဖစ္ၿပီးသား သူမုန္းခဲ့ၿပီးသား သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၿပီးသားသူကို ဘယ္ေတာ့မွ "မိတ္ေဆြ" ျပန္လုပ္႐ိုးမရွိပါဘူး။ အခြင့္ႀကံဳရင္ျပန္လက္စားေခ်ဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာပေစ သံသရာရွိရင္ သံသရာဆက္အထိ အခ်ိန္ေစာင့္ႏိုင္တဲ့ဇြဲပါဘဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လက္စားေခ်ဖို႔ အခ်ိန္ကိုေစာင့္တတ္တဲ့ ဒဏ္ကို ကိုေစာေ၀တို႔ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေတြ ခံလိုက္ရတာေပါ့။ ဆရာ၀င္းၿငိမ္းတို႔ ဆရာေန၀င္းျမင့္တို႔ ကိုဇာဂနာတို႔ ကိုေက်ာ္သူတို႔ကိုလည္း ဒီလိုဘဲေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။